Po blisko trzech dekadach transformacji sprawdzamy, w jaki sposób przemiana ustrojowa przetworzyła polską przestrzeń fizyczną i społeczną. Mapujemy zmiany w architekturze, które są wyrazem przekształcenia stosunków pracy i stylów życia, w momencie, w którym trudno już mówić, że system, w którym żyjemy, dał nam wolność. Nie postrzegamy lat 90. jako modnego dziś sztafażu podszytego duchologicznie. Dotyka (a nawet przytłacza) nas ciężar tej zmiany, a jej pierwociny nie wydają nam się niewinne. Nowy numer „Autoportretu” ma więc charakter historyczny i polityczny, ale również chyba najmocniej ze wszystkich dotychczasowych odnosi się do współczesności. Z poczuciem bezsilności analizujemy przestrzeń i architekturę w chwili, w której pewna konstrukcja świata zdaje się chylić ku upadkowi.

• Jan Sowa pisze o dusznym cieniu transformacji,
• Rafał Woś odsłania ideologiczne podłoże neoliberalizmu,
• Saskia Sassen opisuje „wydobywczy” mechanizm globalnego systemu ekonomicznego,
• Michał Wiśniewski opowiada o tym, co wyparte z oficjalnego wizerunku architektury po 1989 roku,
• Grzegorz Piątek opisuje pierwsze jaskółki transformacji w architekturze,
• Jacek Gądecki rejestruje fenomen osiedli grodzonych i pisze o ich gasnącym uroku,
• Mateusz Halawa analizuje kulturowe aspekty polskiego życia na kredyt,
• Marcin Wicha pisze o roli przypadku w transformacyjnej loterii,
• Owen Hatherley wyjaśnia, co o realiach społecznych mówią nowe lub przebudowane w ostatniej dekadzie dworce.